Door de gouden poort

Dagboekspiegeling

“Zullen we gaan?!” riep het kleine meisje verrukt. Ze keek uit naar een gouden poort en stond te popelen om te gaan.
“We zullen gaan, we zullen gaan,” zei 'de grote ik' ferm. Al stond de grote ik nog wat bedachtzaam en gevuld vol vragen, te staren naar de gouden poort.

Aangedreven door het kleine meisje kreeg ze een grote glimlach en alle moed en zette een stap richting de poort. "Ja, het is de taak die we te vervullen hebben, we mogen gaan". Maar toen ze de stap wilde zetten, vormde er voor haar een muur van stof en ze kon niet verder. Het kleine meisje keek geschrokken. “We zouden toch gaan?”

De gouden poort bleef onveranderd in beeld.

Nog een keer probeerde de grote ik een stap te zetten, maar ze kreeg een duwtje en werd omgedraaid. Een schok ging door haar heen, "dit kon toch niet kloppen, we zouden de poort doorgaan…"

Dapper en wijs genoeg, wist ze dat ze toch moest kijken wat er nog achter haar lag, voordat ze verder kon gaan. Al dacht ze dat ze dit al zo vaak had gedaan. Misschien was ze nog iets vergeten. Ze keek en zag de schaduw van haar verleden. Maar in plaats van oude pijn onder ogen te komen, vroeg het verleden haar slechts het te bedanken voor alles wat het haar gebracht had. Waarna het veranderde in een cape van licht om haar schouders.

Met een zucht van verlichting bedankte ze nog één extra keer ‘dat wat achter haar lag'.

Het kleine meisje voelde de verandering en sprong van vreugde in de armen van de grote ik. De grote ik draaide zich om, keek naar de poort en begon te lopen.

Liefs Chantal, een mooie reis gewenst, er ligt weer een poort in het vooruitzicht. ❣🙌