Dankjewel

Dagboekspiegeling; oudjaar


Ik heb zometeen de laatste sessie van het jaar en ik sta deze dagen extra stil bij alles. Niet per se omdat het nieuwjaar is, maar omdat het collectieve veld ons herinnert aan het nu, aan het nieuwe begin, wat er natuurlijk altijd is. Het gaat vanzelf.
Voor mij is dit een moment waarop ik het fijn vind om terug te blikken en in het nu te voelen of het klopt. Vandaag, morgen en de rest van het jaar doe ik dat weer. En het klopt. Volgens mij klopt het. en zo niet, dan toch.


Wat ik vooral voel, zoals zo vaak, is dankbaarheid en liefde. Gedragen en gezegend dat het met me gaat zoals het gaat. En vol vertrouwen in iedereen op hun eigen pad, met toewijding voor de pijn en het verdriet dat ik hoor en zie. En voor de moed die iedereen heeft om te dragen wat er komt, of je dat nu wilt of niet. Daar ben ik stil van en dat eer ik enorm.


Ik ken mijn eigen pijnen en mijn reis, de dieptes en de schaduw, en gelukkig ook de begeleiding van het licht. Ik wens je zo dat je voelt dat jij het licht bent, ook in de schaduw waar angsten soms regeren, maar nooit zonder functie zijn. Ze willen gezien worden, er mogen zijn, ruimte krijgen, zodat ze kunnen gaan bewegen. Als kleine, bange kindjes die aandacht vragen. Zodat ze kunnen bewegen naar daar waar het voor jou klopt, waar het veiliger is.
En het weten dat jij, hoe dan ook, ok bent. Altijd goed genoeg. Altijd ok.
Ik wens je een hele fijne jaarwisseling, met heel veel liefs. En dankjewel. Voor wie je bent.

🧡🧡Chantal

Deze wens schreef ik gisteren, afgestemd op mijn dankbaarheid voor mijn praktijk en voor iedereen die daar komt, en voor iedereen om mij heen. Dankjewel. Ook jij die dut nu leest. Je bent onderdeel van mijn pad. Dankjewel dat je er bent.